Sangur um Skarðsgjógv.

Hesin sangurin er gjørdur á Húsum og tað er Jóannes Joensen -- Geila Jóannes, sum yrkt hevur.

Tað sum vit leggja merki til er, at hann kallar sangin fyri : " Kunoyar Skarð "

Vit vita at haraldssundsmenn og skarðsmenn hava sagt og siga " Skarðsgjógv " og tá sær ein gjónna eystaru megin og tá er tað ein gjógv.

Kunoyingar og helst húsamenn hava sagt " skarð " tí tað er at síggja sum eitt skarð vestaru megin. Møguliga meinar yrkjarin við at sangurin er yrktur um Kunoy og Skarð.

Vit hava valgt at seta sangin inn her, tí tað kann vera skjótt at ein slík yrking blívur burtur. 

1 ) O Kunoyar Skarð                                                      

eg minnist so væl, tá ið gingið var har                               

frá Kunoy til Skarðs mangan lyktir tú sá                             

í Skarðdali norðara kjálkanum tá                                       

um Skarðið teir fóru á degi og nátt                                  

eg minnist tað gott.                                                             

2) Tann skiftandi tíð                                                        

hon minnir meg um hetta ósparda stríð                               

frá Skarði til Kunoy og aftur til Skarðs                                  

tá ofta varð gingið av fólkinum har                                       

Nú er tað ein søga, sum sagt verður frá                            

so gjørdu tey tá.                                                                   

3 ) Men Skarðið tað er

     so sjáldsamt at síggja, nei ongastað her

     um oyggjarnar sær tú ei líknandi skarð

     Ja, um tú langt leitar tú finnur ei har,

      ið eygað kann undra, tá tað hetta sær

      teg Kunoyar Skarð.

4 ) Ja, Kunoyar Skarð

     so vakurt í útsjónd og stendur enn har,

     sum tað hevur staðið frá fornari tíð

    so vakurt tað er, einki Skarð líkist tí.

    Av skørðum eg síggi ei nakað líkt tær

   tú Kunoyar Skarð.

Yrkt hevur Jóannes Joensen -- Geila Jóannes á Húsum.

Hann minnist, tá tey sóu ljósini ( lygtirnar ) tá fólkini komu oman gjøgnum Skarðdal.

Ein søgulig yrking og verd at varðveita.